verslag 10

Dag 41 Vrijdag 16 augustus

Vanochtend naar Playa Hermosa, het beroemde surfstrand.nadat we zelf ons ontbijtje hebben klaargemaakt. Vele jongens en enkele meiden dobberen in de zee. Als wij arriveren begint het te spetteren. Op de terugweg klimmen we de steile helling naar beneden voor een privé-strandje.Ook dan begint het weer te spetteren.Regenseizoen he! Lunchen in onze casita ,ma de Vries even gebeld en daarna een wandeling door het plaatsje Jaco en wat zwemmen in ‘ons’ zwembad. Ff bijkomen van alle drukke dagen. Ondertussen zien we vanuit het zwembad een eekhoorn,die een missprong maakt en naar beneden valt en een aantal Ara’s [papegaaien] die overvliegen. En dat allemaal vanuit ons zwembad. Momenteel ,18.00uur,regent het niet een beetje,maar komt de hele vulling van de donkere wolken naar beneden gestort.


Zaterdag 17 augustus

Vandaag weer een stukje gereden naar onze nieuwe bestemming, een 80 km verderop.We vinden het leuk om de kleine witte weggetjes [op de kaart] te doen.Er staat er eentje die langs de Atlantische oceaan loopt. Fred twijfelt of hij de diepe kuilen,gevuld met regenwater ,wel kan trotseren.Maar na een bemoedigend knikje van een Tica [Costa Ricaan] wagen we het .
Onderweg wat mooie plaatjes geschoten van al het aangespoelde hout.Er liggen complete bomen,die er verweerd erg mooi uit zien. Jammer Magda, we kunnen vanwege het overgewicht in de koffers niets voor je meenemen. Na 5 kilometer houdt de weg opeens op. Deze eindigt in een 2 meter diepe afgrond en is verdwenen in de oceaan.Rechtsomkeert dan maar.In de middag arriveren we in hostel Vista Serena in Quepos, de toegangspoort van het national parc Manuel Antonio. We hebben een huisje , waar we de keuken en de zitruimte moeten delen met 3 meiden uit Georgia.Het is vrij zonnig en via een kronkelweggetje dalen we af naar het strand. De laatste 300 meter moeten we door het oerwoud. Het strand ligt in en baaitje en heeft grijs zand. Niet zo zwart als in Jaco.Een oud mannetje past op onze auto. Gertrude maakt wat foto’s van visetende pelikanen,die vlak naast badgasten een duik in het water nemen.Als G ‘s’avonds ons eten maakt en uien bakt, loopt het kwijl uit de Georgiaanse monden.

Zondag 18 augustus

Vandaag weer vroeg op, we gaan naar het beroemde natuurpark Manuel Antonio een must see place, veel dieren te zien onder begeleiding van een gids. Wij huren dus ook een gids. Kopen een kaartje, wandelen over een breed pad met heeel veeel toeristen en ook heel veeeel gidsen. De ene gids wijst de ander na. Kijk een aap , kijk een aap,kijk een aap . M.a.w. we hadden geen gids nodig gehad. De hoeveelheid dieren valt ook tegen ( wel mijn eerste zeer giftige slang gezien) Het strand daarentegen is van bountykwaliteit zoals Gezina laatst whatsappte. We zetten onze tassen neer en lopen naar de ..... he , afblijven ! Een wasbeer probeert mijn tas te openen. Dit gebeurt zovaak dat ik een touw de boom in gooi en mijn rugtassen ophang, zoals ik dat tegen de beren in Canada geleerd heb. We krijgen wel veel bekijks. Het strand vult zich langzaam met toeristen die ook afscheid nemen van hun gids en een frisse duik nemen.Het zand is hier heel wit. Behalve de wasbeertjes komen er ook regelmatige leguanen een kijkje nemen.
s’Avonds zien we er weer lekker indiaans uit, Auw.
We genieten nog even op ons bankstel van skai van het uitzicht op de oceaan.De ondergaande zon zien we niet,want ook vandaag komt de regen rond 15.00 uur ons weer verrassen.


Dag 44 Maandag 19 augustus.

Ma Slok is vandaag jarig,84 jaar alweer. Direct even bellen als we rond 7.15 uur opstaan.de visite is net uit Zeist vertrokken,het is daar ook 8 uur later.Alles goed gelukkig.
Vandaag alles weer ingepakt en op weg naar San Gerardo de Dato , waar we de beroemde quetzal gaan zien. Een soort parkiet met gigantisch mooie en lange staartveren. Deze veren mochten vroeger alleen gedragen worden door zeer belangrijke mensen. Dit is zo’n beetje de duurste logeerplek die we hebben. Het is dan ook een uitermate leuk huisje. Grote ramen met uitzicht op het woud. In dit bos staan onder andere Costa Ricaanse eiken van ca 400 jaar oud. Onze eerste tocht door de bergen richting de watervallen wordt verpest door de regen.De omgeving is prachtig, maar als het hier regent ,gaat het echt hard. Het is hier ook maar 12 graden dus we zijn behoorlijk afgekoeld. We duiken de jacuzzi in. Het huisje is wel wat vochtig. Als kachel hebben we hier een gelbrander. Ik stook de ene na de andere fles.We eten in het restaurantje wat bij het park hoort .[danticalodge.com]
In dit dal,pas bewoond vanaf 1954,zijn de bewoners overgegaan van landbouw naar forelteelt.Als we de waterval bezoeken zien we,heel handig ,de aftakkingen die zij aangelegd hebben,om het water via betonbakken te laten lopen.De bakken zitten vol forel.En...ze smaakt heerlijk.
Met de zaklantaarn lopen we in 8 minuten naar ons huisje midden in het woud.
En we besluiten morgen rond 6 uur op te staan om de Quetzal te spotten.


Dag 45 Dinsdag 20 augustus

Oei,wat is het koud en klam in het huisje.Fred probeert de gelbrander aan te krijgen,maar er gaat bijna een heel doosje lucifers doorheen.Als er uiteindelijk nog meer gel in gaat doet ie t!
Ik doe mijn kleren onder het dekbed om ze op te warmen.Maar,na een kop thee en koffie zijn we toch om 6.30 uur geruisloos het woud in gegaan om te luisteren en te speuren naar de beroemde Quetzal. We zijn in een gedeelte waar ze het meest gezien worden. Maar na een half uur,je begrijpt het al ,geen spoor van deze mooie vogels.Volgens ons moet je als vogelaar ook geduld hebben,maar ja ’t is ook zo vroeg en we horen nog geen enkele vogel.We lopen terug en springen de jacuzzi weer in.Daarna een lekker ontbijtje en op ons gemakkie ingepakt en rond 10.00 uur vertrokken naar Cartago, vernoemd naar het beroemde Cartagho in Tunis.
We nemen een omweg langs de Ruta de Santos. Hier liggen de dorpjes idyllisch tussen de koffieplantages.We doen ons best om onderweg een Soda [=cafeetje] te vinden waar ze van de Costa Ricaans bonen ,cappuccino kunnen maken. Tevergeefs. Dan maar thee.
Cartago heeft,behalve een oude basiliek,niet veel om over naar huis te schrijven.We slapen in een hotel ,waarvan onze kamer een wijds uitzicht heeft over de Orosi vallei. We willen nog een rondje vallei doen,maar als een van de bruggen plots afgesloten is voor het verkeer, doen we wat boodschappen en gaan richting hotel.
We zijn onze vakantie in Costa Rica aan het afbouwen.
Morgen nog een dagje en dan donderdag vliegen met American Airlines naar Miami., Florida .....here we come.

46 : Het is nu morgen.
Als ontbijt kregen we rijst vermengd met zwarte bonen en ei en fruit. De dag begint goed.